Í upphafi 20. aldar var frú El Dixon nýgift og hafði enga reynslu af eldamennsku. Hún skar oft í hendurnar eða brenndi sig í eldhúsinu. El Dixon var að vinna í fyrirtæki sem framleiðir skurðlækningar og hann mun fljótlega geta bandað konu sinni af kostgæfni. Hann hugsaði, ef það væri eins konar sárabindi, þegar konan er slösuð og enginn getur hjálpað, væri frábært ef hún gæti sárað sig.
Svo byrjaði hann að gera tilraunir. Hann taldi að ef grisja og sárabindi væru gerðar saman gæti hann notað aðra höndina til að sára sárið. Hann tók stykki af grisju og setti það á borðið, bar lím á það, bretti síðan hinn grisjuna í grisju og setti það í miðjan sárabindið. En það er vandamál. Viskósan sem notuð er fyrir þessa tegund af sárabindi mun þorna ef hún verður fyrir lofti í langan tíma. Dixon reyndi mörg mismunandi efni til að hylja límbandið í von um að finna efni sem ekki væri erfitt að fjarlægja þegar þess var þörf. Síðar uppgötvaði hann að til er eins konar gróft grisja sem getur unnið þetta verkefni vel. Eftir endurbætur fyrirtækisins', er hægt að nota það mikið.